Ik heb in de afgelopen tijd, 4e kwartaal 2020, intensief te maken gehad met het begrip ‘zelfstandigheid’. Wat is dat eigenlijk? Hoeveel varianten bestaan daarvan?
Ben je zelfstandig als je met niemand iets te maken hebt en je eigen toepassing aan wet- en regelgeving kunt geven?
Ben je zelfstandig als je als organisatie een eigen bestuurder en toezichthouder hebt?
Ben je misschien ook nog zelfstandig als je in een partnership werkt?
Op de valreep van 2020 werd een Brexit-akkoord gesloten tussen de EU en het VK. De lang en intens gewenste zelfstandigheid van het VK was een feit geworden. Er blijkt nog een heleboel bij het oude te blijven en op visserij, hét breekpunt in de laatste spannende dagen heeft hij 75% prijsgegeven.
Brexit laat mij zien dat zelfstandigheid slechts op onderdelen bestaat. In onze netwerkwereld zijn we allemaal met handen en voeten, hoofd en hart met elkaar verbonden. Ieder, of je nou persoon, organisatie of land bent, moet bepalen op welke onderdelen (en in welke mate) hij/zij zelfstandig wil zijn en blijven om nog herkenbaar te zijn als zelfstandige entiteit. Zo lang je je (corporate) identity nog kunt blijven hanteren is er spraken van identiteit. Zolang je aan je (merk)belofte kunt voldoen je feitelijk je identiteit in. Daarin hebben anderen wel degelijk een rol: De samenhang en samenwerking met anderen moet daaraan dienstbaar zijn.
De hele Eu laat het in feite zien: allemaal zelfstandige landen, maar in een soort coöperatief verband werken zij samen op afgesproken onderdelen. En samen werken zij weer als totaal-entiteit aan overeenkomsten met anderen, zodat de eigen (merk)belofte en (merk)beloften dankzij die overeenkomsten nog sterker worden neergezet.
Daarom bracht Boris Johnson de offers die hij bracht, denk ik: om zelfstandig te kunnen blijven op wetgeving offerde hij op visserij. En zo zijn er in totaal 2.000 pagina’s volgeschreven en is er jaren intensief onderhandeld.
Zelfstandig VK is met veel meer dan een Chunnel aan de EU verbonden.
Leerzaam.